Vandaag werd ik op het laatste moment gebeld door een goede vriend, hij werkt op een woongroep voor uitbehandelde jeugd.
Zoals dat in de volksmond vaak genoemd wordt het 'afvoerputje' van de jeugdzorg.
Hij vroeg mij om hem te helpen om de jeugdigen in te laten zien dat je je leven kan veranderen, iets wat hij al langere tijd probeert duidelijk te maken maar wat niet lijkt te lukken.
Ik besloot direct om ja te zeggen en stapte in de auto.
Onderweg dacht ik na over de manier waarop ik dit ging aanpakken.
Ik besluit om mijn levensverhaal te vertellen. Iets wat voor mijzelf ook veel oproept ik word zelf ook weer geconfronteerd met mijn verleden. Het eindigt met waar ik nu sta en wat ik bereikt heb door de juiste keuzes te maken in het leven.
De jongens en meisjes hebben 1,5 uur muisstil geluisterd, hierna begon een enkeling voorzichtig met de eerste vraag.
Door mijn eigen verhaal te delen spreekt dit meer tot de kinderen dat hadden hun begeleiders ook door.
Na afloop vroegen de kinderen wanneer ik weer langs zou komen omdat ze nog meer wilde horen en handvatten willen hoe zij het zelf op een juiste manier kunnen aanpakken.
Toen ik thuiskwam net voelde ik mij voldaan maar ook verdrietig. Eigenlijk brak het mij en heb ik ook wat tranen laten vloeien. Ik besefte mij dat daar ook veel kleine Desmond'jes zaten. Maar dat mag er zijn ik heb hier jaren hard voor gewerkt dus ik ben er trots op.
Ik werd op het laatste moment gevraagd en besloot dit vrijwillig te doen en de uitkomst is prachtig. Met de begeleiding heb ik een plan opgesteld waarmee zij aan de slag kunnen en waardoor zij mijn voorbeelden ook kunnen gebruiken in de praktijk.
Reactie plaatsen
Reacties