Het zijn de ‘kleine’ bedankjes die het doen voor mij in mijn werk. Afgelopen maand ben ik bij een safe house geweest waar ik een van de technieken die ik gebruik om een community weer dichter bij elkaar te brengen heb toegepast. OVER DE STREEP.
Voor de mensen die over de streep niet kennen: het is een methode om deelnemers beter inzicht te doen krijgen op wie de anderen zijn. Dit doe ik door middel van vragen die normaliter niet gesteld zouden worden. Hierbij komen gevoelens en gedragingen aan bod en zullen deelnemers zien dat zij in veel gevallen niet de enige zijn die met soortgelijke problemen worstelen. Mocht het voorkomen dat zij wel de enige zijn die over de streep gaan zullen zij omkijken en zien dat zij door de rest gesteund worden door middel van handgebaren.
Zo ook in deze community, waar iedereen mijlenver van elkaar verwijderd was door frictie in de groep. Hierdoor was het voor het personeel ook niet meer werkbaar en zat iedereen met zijn handen in het haar.
Over de streep bleek het juiste middel om in te zetten voor deze groep. Deelnemers vonden steun en herkenning bij elkaar. Veel van de deelnemers konden eindelijk hun lang opgekropte gevoelens uitten en steun vinden bij elkaar.
Na afloop was de nabespreking heftig vragen als: Wat is je opgevallen en hoe voelt het als je tot de minderheid behoort kwamen binnen en zorgden voor open gesprekken.
Tot verbazing van het personeel zat de hele groep in dezelfde ruimte en bleven daar nog enige tijd met elkaar zitten praten en gaven elkaar steun. Iets wat eerder in deze groep ondenkbaar was door de vele conflicten onderling.
Ik bleef beschikbaar maar op de achtergrond voor als een van de deelnemers nog behoefte had aan een gesprek of met vragen bleef rondlopen.
Toen ik naar huis wilde gaan kwam er een jongen van 17 jaar oud die nooit kind heeft mogen zijn thuis naar mij toe met onderstaande tekening. Bedankte mij voor de inzichten en dat hij zich kon uitten.
Deze tekening hangt nu bij ons in de keuken en als ik er naar kijk voel ik mij trots en dankbaar voor het feit dat ik dit belangrijke werk mag doen.
Het blijven toch de kleine gebaren die het grootste van waarde zijn.
Reactie plaatsen
Reacties